Wprowadzenie

Bieg na orientację to dyscyplina sportowa, w której zawodnik posługując się mapą oraz kompasem ma za zadanie w jak najkrótszym czasie przebiec określoną trasę wyznaczoną przez punkty kontrolne. Droga pomiędzy punktami (tzw. przelot) jest dowolna i właśnie wybór jak najkorzystniejszego wariantu decyduje o tym kto wraca do domu „z tarczą” a kto „na tarczy” :).

Tyle teorii. A jak to wygląda w praktyce na naszych zawodach:

Przychodzimy do bazy zawodów. Tutaj odbieramy karty startowe, opłacamy wpisowe, przebieramy się w sportowe ciuchy, rozmawiamy ze znajomymi, nawiązujemy nowe znajomości...:)

W momencie gdy wszyscy odbiorą karty startowe zaczyna się odprawa techniczna. Witamy się z wszystkimi, tłumaczymy jeszcze parę rzeczy, odpowiadamy na pytania ciekawskich :).

MAPA! Sprawa najważniejsza. Dostajemy ją na kilkadziesiąt sekund przed startem. Ustalamy gdzie jesteśmy, obieramy pierwszy punkt kontrolny do którego pobiegniemy i w drogę!

Właśnie tego szukamy. Lampionu. W ten sposób oznakowany jest w terenie punkt kontrolny. Niektóre punkty są łatwiejsze do odnalezienia...

... a niektóre trudniejsze.

Ale jak widać nawet najmłodsi adepci orienteeringu dają sobie doskonale radę.

To już meta. Oddajecie karty startowe. My sprawdzamy czy byliście na każdym z punktów.

Po biegu dla każdego mamy posiłek regeneracyjny oraz...

... losowanie nadzwyczaj atrakcyjnych nagród:).

Dla tych co to lubią wiedzieć ciut więcej...:

Kolebką biegu na orientację jest Skandynawia, gdzie pierwsze zawody zostały rozegrane 31 października 1897 r. w miejscowości Bergen (Norwegia) na dystansie 19,5 km jedynie z trzema punktami kontrolnymi na trasie, które wygrał Peder Fossum w czasie 1 godziny, 47 minut i 7 sekund. Pierwotnie zasady zawodów były nieco inne, gdyż zawodnik mając do dyspozycji (jedynie?) kompas musiał odnaleźć ukryte w terenie punkty. Dystanse były znacznie dłuższe, a w zawodach brali udział wojskowi. Jednak na początku XX w. orientacja sportowa stała się także cywilną dyscypliną, kiedy to zawody zaczęto rozgrywać na krótszych dystansach.

Po I wojnie światowej nastąpił gwałtowny rozwój orientacji w Skandynawii, w 1918 r. w zawodach organizowanych w okolicach Sztokholmu wystartowało 220 zawodników. W 1932 r. rozegrano pierwsze międzynarodowe zawody pomiędzy Norwegią i Szwecją, a w 1934 r. sport ten zaistniał w Finlandii, Szwajcarii, ZSRR oraz na Węgrzech. W tym samym czasie w Szwecji już około ćwierć miliona osób miało styczność z tą dyscypliną.

W latach 40. i latach 50. bieg na orientację zaczął się rozwijać także poza Skandynawią, głównie w państwach Europy Środkowej oraz powoli na innych kontynentach tj. w Azji, Ameryce Północnej, Australii i Nowej Zelandii.

W 1961 r. na konferencji dziesięciu państw w Danii utworzona została Międzynarodowa Federacja Sportów na Orientację (International Orienteering Federation – IOF) z siedzibą w Finlandii. Założycielami tej organizacji były: Bułgaria, Czechosłowacja, Dania, Finlandia, Norwegia, Niemiecka Republika Demokratyczna, Republika Federalna Niemiec, Szwajcaria, Szwecja i Węgry. W 1969 r. IOF zrzeszał już 16 państw, w tym dwa kraje spoza Europy tj. Kanadę oraz Japonię.

Obecnie IOF zrzesza ponad 70 państw. Najbardziej popularny bieg na orientację jest w krajach skandynawskich, Szwajcarii, coraz większą popularnością cieszy się także w wielu innych państwach Europy, m.in. we Francji, Wielkiej Brytanii, Czechach, Austrii oraz na Węgrzech. Poza Europą sport ten znacząco rozwija się w Ameryce Północnej, wschodniej Azji, Australii i Nowej Zelandii.

a w Polsce...

W naszym kraju idea biegu na orientację została zapoczątkowana pod koniec lat 60. W 1967 r. Polska stała się członkiem IOF podczas IV Kongresu w Innsbrucku w Austrii, a już w 1970 r. Polska zadebiutowała na Mistrzostwach Świata, które rozgrywane były w NRD.

Początkowo organizacją wiodącą tej dyscyplinie oraz popularyzującą ją było Polskie Towarzystwo Turystyczno-Krajoznawcze (PTTK). Później funkcję tę pełniły: Zrzeszenie Sportowej Spółdzielczości Pracy "Start" (od 22 listopada 1977 r.), Centralna Komisja Imprez na Orientację (od 22 lutego 1978 r.), Centralna Komisja Biegu na Orientację przy Polskim Związku Lekkiej Atletyki (PZLA, od 9 marca 1982 r.).

Sytuacja uległa zmianie po tym jak grupa inicjatywna klubów polskich doprowadziła do zwołania I Walnego Zjazdu w dniach 8 - 9 września 1989 w Gdyni. 9 września powołano do życia Polski Związek Biegu na Orientację (PZBnO), a 19 marca 2006 Krajowy Nadzwyczajny Zjazd Delegatów uchwalił zmianę nazwy związku na Polski Związek Orientacji Sportowej (PZOS).